- gister geschreven op mijn telefoon tijdens het vliegen terug naar Nederland -

Het afscheid is moeilijk. Van de kinderen, maar misschien nog wel meer van de fantastische groep mensen. Ik had mazzel, zaterdag hadden we een open avond op highschool en het was prachtig. Er waren vooral vrijwilligers, wat mensen van andere organisaties, paar Grieken (vrienden van) en studenten van highschool en yugi. Het idee is om mensen meer in contact te laten komen met de talenten van deze jongeren en laten zien wat ze op school leren en kunnen. Dus zo hebben we een salsa demonstratie gehad en daarna een aantal gedichten, gitaarmuziek, beatbox en zang. Iedereen die iets wilde doen, kon dit doen. Ondertussen hadden we allemaal lekkere hapjes van de kookschool, die elke maand een nieuw klein groepje leert koken (en wat vervolgens de kinderen eten als lunch of dinner). Fantastische sfeer! Iedereen is enthousiast en heel open en hartelijk naar elkaar.

Naast dat hebben meerdere mensen het vol gehouden om tot het laatste moment me proberen over te halen om te blijven (ik kon immers altijd nog mijn 'vlucht missen'). T/m half juni hebben ze mensen te weinig. Bijna alle vrijwilligers die er voor langere tijd zijn gaan naar huis, de langste is er sinds augustus (op de coördinatoren na dan, die zijn er al zeker een jaar). Er komen wel nieuwe vrijwilligers, maar weinig en niet per se voor 'langere' tijd. Kennisoverdracht wordt dan een beetje lastig. Het maakte dat ik ook wel getwijfeld heb, waarom zou ik naar huis gaan als ik daar niks te doen heb en op Chios het weer lekker is, ze erg blij met me zijn en ik me goed voel. In ruil voor langer blijven zou ik wat meer vrije tijdkrijgen. Ik weet het niet zo goed. Voel me ook beetje down. Ik wil niet naar huis. En stiekem toch ook wel.

En misschien is het ook gewoon lastig omdat ze zo blij met me waren, iedereen steeds vraagt of ik ook voor de klas sta in 'mijn normale leven'. Mensen die van me willen leren, die opmerken dat ik de klas zo leuk draai, de kinderen op geheel natuurlijke manier naar me luisteren en me respecteren, zo gestructureerd ben en dat dat de kids goed doet. Dat primary niet meer hetzelfde is zonder mij, want het wordt een chaos (ik ben weg, langdurige docent M is uit de running vanwege gezondheid en moet naar huis en H die docent is en al sinds augustus hier is en ook elke week het curriculum schrijft vertrekt volgende week). Ik ben ervan overtuigd dat het goed komt, maar het klopt, je bouwt iets op om mee verder te kunnen werken en als er nieuwe docenten voor de klas komen, begin je weer ergens halverwege. Je moet zelf weer iets opbouwen met de klas en ze proberen alles uit.En wat ga ik doen als ik weer thuis ben? Wordt wennen, dagen alleen doorbrengen en zelf zien in te vullen.

En eigenlijk ben ik helemaal niet klaar daar. Ik ben zaterdag begonnen aan een buitenspeelboek. We gaan sinds kort naar buiten, een klein met dennennaalden en stenen bezaaid veldje, dat schuin afloopt. Absoluut verre van ideaal, maar enige in de buurt en liever iets dan niets. Maar het eist wat creativiteit van de docenten om een leuk spel aan te bieden aan de kids. We hebben springtouwen en hoelahoeps. De jongens maken maar al te graag van de ringgooi set wapens om oorlogje te spelen, wat de 'schoolregels' niet toelaten. En er staan fantastische klimbomen, maar he, veiligheid. Stel dat er een uit valt, is het onze verantwoordelijkheid. Meningen zijn erover verdeeld, maar we moeten een lijn trekken, dus er wordt niet in bomen geklommen. Van de week de menselijke knoop gedaan, mijn collega docent kende het niet. Eerder al een keer boompje wisselen geprobeerd, maar de kinderen hebben niet het geduld om naar de uitleg te luisteren dus iedereen deed beetje zijn eigen ding, maar ze hadden lol. En zaterdag hebben we tikkertje gespeeld en ze vonden het fantastisch. Ik ook. Dus nu schrijf ik een aantal van dit soort activiteiten op. Liefst maakte ik ook een soort van leskaarten voor acrobatiek ofzo, maar moet nog maar even zien.

Zaterdag was mijn laatste dag en waren er maar 3 kinderen uit mijn klas, van de 13 die kunnen komen. Waarschijnlijk vanwege al het gedoe in Vial. Omdat er in totaal maar 12 kinderen waren (normaal tussen 25-34) hebben we red en yellow class samengevoegd en een hele goede en leuke dag gehad. Ook even stil gestaan bij de situatie in het kamp. En dan komt naar voren dat ze erg slecht slapen, een van de jongens mee vecht en ze bang en verdrietig zijn.

Gister (zondag) mijn laatste dagje en het was een vrije dag. Zaterdagavond was laat geworden, maar toch veel te vroeg wakker. Na mijn tas inpakken hebben we fietsen gehuurd en zijn we via een toeristische route naar het strand in Karfas gefietst. Idee was om met de taxi te gaan, is met meer mensen goedkoper, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat we alsnog met drie in een taxi zouden gaan en we twijfelde een beetje over het weer, het was beetje grijs en windig en niet meer zo lekker (wel nog boven de 20 graden hoor). Dus we hebben alsnog fietsen gehuurd, als het dan niet lekker was om op het strand te liggen, konden we nog omgeving ontdekken op de fiets. Dat was het beste idee deze reis denk ik. De kleine straatjes tussen de sinaasappelgaarden en mooie huisjes zijn prachtig. En het was heel fijn om lekker te fietsen. Daarna gezwommen en op het strand gelegen en heerlijk uitgebreid geluncht. Via de snelste route terug gefietst, ijsje gehaald en naar het andere appartement gelopen om daar iedereen gedag te zeggen en gewoon even te kletsen. Eenmaal thuis was ik doodmoe, maar wie gaat er nou vroeg naar bed op z'n laatste avond? We hadden in de andere slaapkamer een bioscoop gemaakt met projector op de muur en vanuit bed hebben we series gekeken. Om 12 uur in bed. Kwart over 5 wekker, maar heb elk half uur gezien en ben er maar eerder uit gegaan.

Alle foto's die ik heb gemaakt zijn van het strand of andere uitstapjes. Dat geeft een beetje een verkeer beeld van mijn verblijf daar denk ik. Het eiland is prachtig, maar droog. De uitstapjes die ik heb gedaan waren fantastisch en ben erg blij dat ik ze gedaan heb en wat van het eiland heb gezien. Daarnaast was het vooral ook heel hard werken, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, 6 dagen in de week en soms was ik op zondag ook aan het voorbereiden. Gek, maar waar: daar wen je aan. Het is fantastisch om te zien dat de hele groep zo toegewijd is, iedereen doet wat hij kan en er regelmatig door iemand even in de groep gegooid wordt hoe fantastisch we zijn, of een bedankje voor de wederom fantastische dag met de kinderen. Van de week ging ons nieuwe schema in waarin we met alle kids uit Souda tegelijk school hebben, 4 klassen tegelijk en langere dagen. Na afloop van de eerste dag kregen we bij de vergadering allemaal een eigen diplomaatje uitgereikt. Een soort 'gefeliciteerd, je hebt de eerste dag overleefd' en dan voor elk individu een eigenschap en we werden een voor een naar voren geroepen.

En zo kan ik blijven schrijven over alle ervaring denk ik. Over hoe de stoerste jongens zich huilend opsluiten inde wc, kinderen je plotseling een knuffel komen geven, kinderen gefrustreerd raken omdat iets niet lukt, maar ook intens blij zijn als iets wel lukt. Misschien ga ik dat ook gewoon wel lekker doen. Ik ga ze missen.