Ik moet echt iets delen, vind het zo'n stom verhaal.

Ik had besloten om naar Hjørring te gaan, (Noord-Denemarken, familie). Joana zou naar Portugese vrienden in Århus gaan, Mariana ging in haar eentje met de fiets door Denemarken fietsen (gestoord plan, het is koud, ze had geen matje en ze is niet gewend om te fietsen). Na een weekend zonder echt iets te doen was ik er klaar mee. Als Joana ook nog weg ging, was er helemaal niks meer en het is veel gezelliger om dan bij je familie in huis te zitten, zelfs als de helft niet thuis is.

Dus 's ochtends zit ik op de fiets naar het station. Ik bedacht dat ik waarschijnlijk wel moest pinnen, maar dan moest ik om fietsen of erop gokken dat er gewoon een pinautomaat op het station was. Ik besloot het laatste, gezien de tijd. Ik was ruim op tijd, maar.. er was geen pinautomaat. Ook stom, is toch gewoon normaal om te pinnen op het station? Niet in Randers dus. Ik had op internet gezien dat er orange-tickets zijn, die zijn goedkoper. Daar vroeg ik naar, maar nee, die kan je alleen via het internet kopen en daar heb je een Deens bankaccount voor nodig. Dan maar een gewoon ticket en ik zie wel of ik met mijn bankpasje kan pinnen. Nee, ING-pasjes slikken ze niet daar. Misschien red ik het contant, maar ik kwam welgeteld 2,5 kroon tekort (later vond ik nog 10 kronen in mijn jaszak, maar ja, had ik op dat moment weinig meer aan) ‘Waar is de dichtstbijzijnde pinautomaat?' Die jongen achter de kassa begint te lachen ‘in de stad'.. Pff, over handig gesproken. Ik op de fiets naar het centrum, pinnen, weer terug, kaartje betalen en dan dus bijna een uur wachten op de volgende trein. Hoera..

*cowboykoffie tijdens de opening van de mountainbikebaan*

Maar ik ben dus op de boerderij. De eerste dag Thijs geholpen met de kalfjes. Eigenwijze beesten die denken dat het handig is om op je rug te gaan liggen als je de fles krijgt.. Daarna met Sophie pannenkoeken gebakken. Gister vroeg eruit, want we gingen naar een opening van een mountainbikebaan, waarna Sophie en ik de stad in zijn gegaan, besloten hebben om chip-chop koekjes te maken (chocolate-chip dus). Toen we weer thuis waren, bleek dat Mariana met haar fiets bijna hier was. Ik had haar van te voren gezegd dat ze wel hier in de boerderij/ huis kon slapen, aangezien ze geen camping op dit stuk van de route had. Gezellig, dus die kon mooi helpen met koekjes bakken, kalfjes voeren en lekker Hollandse stamppot maken. Om 7 uur ging de wekker weer, spulletjes zijn weer droog en om half 9 fietste ze weg denk ik.. Ik weet niet hoe ze het doet, maar dat doet ze goed hoor.

Ik ben mijn bed weer in gedoken en ga zo bedenken wat ik vandaag ga doen.