Ik ben ondertussen alweer een week thuis. Tijd om eens terug te kijken, maar vooral ook een oproep de wereld in te gooien. Eerst mijn terugblik, maar ben je te nieuwsgierig naar de oproep, dan maar alvast de link: https://www.gofundme.com/RefugeeEducationChios

Griekenland was intens. Denk dat dat het juiste woord is. Heb er eigenlijk al veel over geschreven in al mijn vorige verhalen. Het Griekse leven is zo lekker gewoontjes, niet dichtgetimmerd zoals in Nederland. Het weer is fijn. De omgeving mooi. De groep mensen was even de kat uitje boom kijken en me soms bewust, soms onbewust afzonderen. Als er teveel drukte in huis was bijvoorbeeld. Woonden met 10 man in een huis, met een kleine keuken en badkamer. Geen woonkamer. Maar een hele fijne groep gemotiveerde mensen. Hele lange dagen soms, en dan nog meetings. Maar ook daar wen je op een gegeven moment aan. De kinderen zijn uitdagend. En je moet genieten van de kleine succesmomentjes en dat deed ik zeker. Het moment dat een mini jongetje tegen me begon te praten nadat hij al aantal dagen stilletjes op school was geweest. Of hoe mijn meest 'gevreesde' klas mijn topklas werd.. Eerst allemaal nieuwe kinderen die geen idee hadden hoe je je gedragen moet op school, chaos en voelde me zo voor niks voor de klas staan. Maar langzamerhand begrijpen ze het en hoef je ze alleen even te herinneren aan de regels (bv stille vinger in de lucht ipv vinger omhoog en ondertussen het antwoord schreeuwen. Of 'teacher! Teacher!'om maar gezien te worden. Schoolse vaardigheden. Ik heb yoga met een klasje gedaan. Ik heb me uitgeleefd met tikkertje op een veel te ongeschikt stukje natuur, maar het was het enige voor handen zijnde. Ik heb een aantal woorden Arabisch geleerd. Ik heb heeeeel veel ijsjes gegeten. Ik ben heel blij dat ik ook ervoor gezorgd heb nog iets van het eiland gezien te hebben. Ik heb weinig geslapen. Ik had fantastische mensen om me heen. Ik had een paar leerlingen die me elke keer dat ze les hadden met een dikke knuffel begroette.

Ik ben blij het met eigen ogen gezien en meegemaakt te hebben. Omdat we geneigd zijn onze kop in het zand te steken voor de situatie daar. En je er vooral geen voorstelling van kan maken.. Hoe mensen leven in tentjes op de stenen van het strand. Hoe er elke dag nog steeds mensen en kinderen aankomen. Hoe mensen vechten in het kamp vanwege spanningen en uitzichtloosheid, overvolle kampen. Hoe jongeren terug naar Turkije willen omdat het op het Griekse eiland nog erger is, alleenreizende kinderen, hoe sanitaire voorzieningen vreselijk zijn, hoe vrouwen uitwijken naar het ‘womenscenter’ omdat ze niet durven te douchen en plassen in het kamp, hoe kinderen met hun families de hele dag in het park doorbrengen vanwege spanningen/gevechten in het kamp.. Waar kinderen met dezelfde kleren of schoenen lopen omdat daar een partij van aangeleverd is. Hoe de regering alle hulpinstanties per eind juli van het eiland wil omdat Grieken het zelf gaan oppakken (wat op zich goed is, maar waar nog weinig vertrouwen in is), waar geld niet op de plekken komt waar het zou moeten door gebrek aan organisatie, waar mensen hun kop in het zand steken en blijven geloven dat de eilanden volgende maand leeg zijn.. En dat elke maand opnieuw. En elke dag komen er nieuwe bootjes met mensen aan. Hetzelfde als mensen die zeggen dat de vluchtelingen toch niet langer dan een maand op het eiland verblijven voor ze door gaan, waar wij hele andere waarheden van zien. Kinderen die na 9 maanden pas eindelijk door kunnen reizen naar Athene. 9 maanden in een tent, waar de ratten aan je eten knagen.. Ook als het regent, sneeuwt en gewoon niet leuk meer is. Maar je kan niet anders.

En tegelijkertijd heb ik blije gezichtjes gezien, kinderen die er maar proberen het beste van te maken, kinderen die een hoop talenten hebben. Kinderen die graag willen leren, soms zo graag dat ze zich niet gedragen zoals wij vinden dat ze zouden moeten. Kinderen die stoer doen over school, maar stiekem geen minuut willen missen. Jongeren die op me af komen rennen met de vraag of ik ze wil leren jongleren (geen idee wie en hoe ze weet dat ik dat kan).

Oke, dan de oproep. Aangezien alle hulpoprganisaties van het eiland moeten, stopt ook de financiering voor BAAS. Maar aangezien er nog geen enkel voornemen of plan is voor de kinderen, laat staan om ze mee te laten doen op Griekse scholen, blijft BAAS gewoon. Alleen kost dat natuurlijk wel geld en dat proberen ze nu via allerlei manieren bij elkaar te sprokkelen. Dus zie hier alle informatie: https://www.gofundme.com/RefugeeEducationChios Hier is ook uitgebreide informatie te vinden over de school, de situatie en benodigdheden.

Daarnaast zijn ook alle ideeën/ tips voor sponsoring die structureel van aard zijn meer dan welkom!

En dit was dan het laatste verhaal op mijn reisblog over Chios.