Terugblik + belangrijke oproep!!

Ik ben ondertussen alweer een week thuis. Tijd om eens terug te kijken, maar vooral ook een oproep de wereld in te gooien. Eerst mijn terugblik, maar ben je te nieuwsgierig naar de oproep, dan maar alvast de link: https://www.gofundme.com/RefugeeEducationChios

Griekenland was intens. Denk dat dat het juiste woord is. Heb er eigenlijk al veel over geschreven in al mijn vorige verhalen. Het Griekse leven is zo lekker gewoontjes, niet dichtgetimmerd zoals in Nederland. Het weer is fijn. De omgeving mooi. De groep mensen was even de kat uitje boom kijken en me soms bewust, soms onbewust afzonderen. Als er teveel drukte in huis was bijvoorbeeld. Woonden met 10 man in een huis, met een kleine keuken en badkamer. Geen woonkamer. Maar een hele fijne groep gemotiveerde mensen. Hele lange dagen soms, en dan nog meetings. Maar ook daar wen je op een gegeven moment aan. De kinderen zijn uitdagend. En je moet genieten van de kleine succesmomentjes en dat deed ik zeker. Het moment dat een mini jongetje tegen me begon te praten nadat hij al aantal dagen stilletjes op school was geweest. Of hoe mijn meest 'gevreesde' klas mijn topklas werd.. Eerst allemaal nieuwe kinderen die geen idee hadden hoe je je gedragen moet op school, chaos en voelde me zo voor niks voor de klas staan. Maar langzamerhand begrijpen ze het en hoef je ze alleen even te herinneren aan de regels (bv stille vinger in de lucht ipv vinger omhoog en ondertussen het antwoord schreeuwen. Of 'teacher! Teacher!'om maar gezien te worden. Schoolse vaardigheden. Ik heb yoga met een klasje gedaan. Ik heb me uitgeleefd met tikkertje op een veel te ongeschikt stukje natuur, maar het was het enige voor handen zijnde. Ik heb een aantal woorden Arabisch geleerd. Ik heb heeeeel veel ijsjes gegeten. Ik ben heel blij dat ik ook ervoor gezorgd heb nog iets van het eiland gezien te hebben. Ik heb weinig geslapen. Ik had fantastische mensen om me heen. Ik had een paar leerlingen die me elke keer dat ze les hadden met een dikke knuffel begroette.

Ik ben blij het met eigen ogen gezien en meegemaakt te hebben. Omdat we geneigd zijn onze kop in het zand te steken voor de situatie daar. En je er vooral geen voorstelling van kan maken.. Hoe mensen leven in tentjes op de stenen van het strand. Hoe er elke dag nog steeds mensen en kinderen aankomen. Hoe mensen vechten in het kamp vanwege spanningen en uitzichtloosheid, overvolle kampen. Hoe jongeren terug naar Turkije willen omdat het op het Griekse eiland nog erger is, alleenreizende kinderen, hoe sanitaire voorzieningen vreselijk zijn, hoe vrouwen uitwijken naar het ‘womenscenter’ omdat ze niet durven te douchen en plassen in het kamp, hoe kinderen met hun families de hele dag in het park doorbrengen vanwege spanningen/gevechten in het kamp.. Waar kinderen met dezelfde kleren of schoenen lopen omdat daar een partij van aangeleverd is. Hoe de regering alle hulpinstanties per eind juli van het eiland wil omdat Grieken het zelf gaan oppakken (wat op zich goed is, maar waar nog weinig vertrouwen in is), waar geld niet op de plekken komt waar het zou moeten door gebrek aan organisatie, waar mensen hun kop in het zand steken en blijven geloven dat de eilanden volgende maand leeg zijn.. En dat elke maand opnieuw. En elke dag komen er nieuwe bootjes met mensen aan. Hetzelfde als mensen die zeggen dat de vluchtelingen toch niet langer dan een maand op het eiland verblijven voor ze door gaan, waar wij hele andere waarheden van zien. Kinderen die na 9 maanden pas eindelijk door kunnen reizen naar Athene. 9 maanden in een tent, waar de ratten aan je eten knagen.. Ook als het regent, sneeuwt en gewoon niet leuk meer is. Maar je kan niet anders.

En tegelijkertijd heb ik blije gezichtjes gezien, kinderen die er maar proberen het beste van te maken, kinderen die een hoop talenten hebben. Kinderen die graag willen leren, soms zo graag dat ze zich niet gedragen zoals wij vinden dat ze zouden moeten. Kinderen die stoer doen over school, maar stiekem geen minuut willen missen. Jongeren die op me af komen rennen met de vraag of ik ze wil leren jongleren (geen idee wie en hoe ze weet dat ik dat kan).

Oke, dan de oproep. Aangezien alle hulpoprganisaties van het eiland moeten, stopt ook de financiering voor BAAS. Maar aangezien er nog geen enkel voornemen of plan is voor de kinderen, laat staan om ze mee te laten doen op Griekse scholen, blijft BAAS gewoon. Alleen kost dat natuurlijk wel geld en dat proberen ze nu via allerlei manieren bij elkaar te sprokkelen. Dus zie hier alle informatie: https://www.gofundme.com/RefugeeEducationChios Hier is ook uitgebreide informatie te vinden over de school, de situatie en benodigdheden.

Daarnaast zijn ook alle ideeën/ tips voor sponsoring die structureel van aard zijn meer dan welkom!

En dit was dan het laatste verhaal op mijn reisblog over Chios.

Afscheid

- gister geschreven op mijn telefoon tijdens het vliegen terug naar Nederland -

Het afscheid is moeilijk. Van de kinderen, maar misschien nog wel meer van de fantastische groep mensen. Ik had mazzel, zaterdag hadden we een open avond op highschool en het was prachtig. Er waren vooral vrijwilligers, wat mensen van andere organisaties, paar Grieken (vrienden van) en studenten van highschool en yugi. Het idee is om mensen meer in contact te laten komen met de talenten van deze jongeren en laten zien wat ze op school leren en kunnen. Dus zo hebben we een salsa demonstratie gehad en daarna een aantal gedichten, gitaarmuziek, beatbox en zang. Iedereen die iets wilde doen, kon dit doen. Ondertussen hadden we allemaal lekkere hapjes van de kookschool, die elke maand een nieuw klein groepje leert koken (en wat vervolgens de kinderen eten als lunch of dinner). Fantastische sfeer! Iedereen is enthousiast en heel open en hartelijk naar elkaar.

Naast dat hebben meerdere mensen het vol gehouden om tot het laatste moment me proberen over te halen om te blijven (ik kon immers altijd nog mijn 'vlucht missen'). T/m half juni hebben ze mensen te weinig. Bijna alle vrijwilligers die er voor langere tijd zijn gaan naar huis, de langste is er sinds augustus (op de coördinatoren na dan, die zijn er al zeker een jaar). Er komen wel nieuwe vrijwilligers, maar weinig en niet per se voor 'langere' tijd. Kennisoverdracht wordt dan een beetje lastig. Het maakte dat ik ook wel getwijfeld heb, waarom zou ik naar huis gaan als ik daar niks te doen heb en op Chios het weer lekker is, ze erg blij met me zijn en ik me goed voel. In ruil voor langer blijven zou ik wat meer vrije tijdkrijgen. Ik weet het niet zo goed. Voel me ook beetje down. Ik wil niet naar huis. En stiekem toch ook wel.

En misschien is het ook gewoon lastig omdat ze zo blij met me waren, iedereen steeds vraagt of ik ook voor de klas sta in 'mijn normale leven'. Mensen die van me willen leren, die opmerken dat ik de klas zo leuk draai, de kinderen op geheel natuurlijke manier naar me luisteren en me respecteren, zo gestructureerd ben en dat dat de kids goed doet. Dat primary niet meer hetzelfde is zonder mij, want het wordt een chaos (ik ben weg, langdurige docent M is uit de running vanwege gezondheid en moet naar huis en H die docent is en al sinds augustus hier is en ook elke week het curriculum schrijft vertrekt volgende week). Ik ben ervan overtuigd dat het goed komt, maar het klopt, je bouwt iets op om mee verder te kunnen werken en als er nieuwe docenten voor de klas komen, begin je weer ergens halverwege. Je moet zelf weer iets opbouwen met de klas en ze proberen alles uit.En wat ga ik doen als ik weer thuis ben? Wordt wennen, dagen alleen doorbrengen en zelf zien in te vullen.

En eigenlijk ben ik helemaal niet klaar daar. Ik ben zaterdag begonnen aan een buitenspeelboek. We gaan sinds kort naar buiten, een klein met dennennaalden en stenen bezaaid veldje, dat schuin afloopt. Absoluut verre van ideaal, maar enige in de buurt en liever iets dan niets. Maar het eist wat creativiteit van de docenten om een leuk spel aan te bieden aan de kids. We hebben springtouwen en hoelahoeps. De jongens maken maar al te graag van de ringgooi set wapens om oorlogje te spelen, wat de 'schoolregels' niet toelaten. En er staan fantastische klimbomen, maar he, veiligheid. Stel dat er een uit valt, is het onze verantwoordelijkheid. Meningen zijn erover verdeeld, maar we moeten een lijn trekken, dus er wordt niet in bomen geklommen. Van de week de menselijke knoop gedaan, mijn collega docent kende het niet. Eerder al een keer boompje wisselen geprobeerd, maar de kinderen hebben niet het geduld om naar de uitleg te luisteren dus iedereen deed beetje zijn eigen ding, maar ze hadden lol. En zaterdag hebben we tikkertje gespeeld en ze vonden het fantastisch. Ik ook. Dus nu schrijf ik een aantal van dit soort activiteiten op. Liefst maakte ik ook een soort van leskaarten voor acrobatiek ofzo, maar moet nog maar even zien.

Zaterdag was mijn laatste dag en waren er maar 3 kinderen uit mijn klas, van de 13 die kunnen komen. Waarschijnlijk vanwege al het gedoe in Vial. Omdat er in totaal maar 12 kinderen waren (normaal tussen 25-34) hebben we red en yellow class samengevoegd en een hele goede en leuke dag gehad. Ook even stil gestaan bij de situatie in het kamp. En dan komt naar voren dat ze erg slecht slapen, een van de jongens mee vecht en ze bang en verdrietig zijn.

Gister (zondag) mijn laatste dagje en het was een vrije dag. Zaterdagavond was laat geworden, maar toch veel te vroeg wakker. Na mijn tas inpakken hebben we fietsen gehuurd en zijn we via een toeristische route naar het strand in Karfas gefietst. Idee was om met de taxi te gaan, is met meer mensen goedkoper, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat we alsnog met drie in een taxi zouden gaan en we twijfelde een beetje over het weer, het was beetje grijs en windig en niet meer zo lekker (wel nog boven de 20 graden hoor). Dus we hebben alsnog fietsen gehuurd, als het dan niet lekker was om op het strand te liggen, konden we nog omgeving ontdekken op de fiets. Dat was het beste idee deze reis denk ik. De kleine straatjes tussen de sinaasappelgaarden en mooie huisjes zijn prachtig. En het was heel fijn om lekker te fietsen. Daarna gezwommen en op het strand gelegen en heerlijk uitgebreid geluncht. Via de snelste route terug gefietst, ijsje gehaald en naar het andere appartement gelopen om daar iedereen gedag te zeggen en gewoon even te kletsen. Eenmaal thuis was ik doodmoe, maar wie gaat er nou vroeg naar bed op z'n laatste avond? We hadden in de andere slaapkamer een bioscoop gemaakt met projector op de muur en vanuit bed hebben we series gekeken. Om 12 uur in bed. Kwart over 5 wekker, maar heb elk half uur gezien en ben er maar eerder uit gegaan.

Alle foto's die ik heb gemaakt zijn van het strand of andere uitstapjes. Dat geeft een beetje een verkeer beeld van mijn verblijf daar denk ik. Het eiland is prachtig, maar droog. De uitstapjes die ik heb gedaan waren fantastisch en ben erg blij dat ik ze gedaan heb en wat van het eiland heb gezien. Daarnaast was het vooral ook heel hard werken, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, 6 dagen in de week en soms was ik op zondag ook aan het voorbereiden. Gek, maar waar: daar wen je aan. Het is fantastisch om te zien dat de hele groep zo toegewijd is, iedereen doet wat hij kan en er regelmatig door iemand even in de groep gegooid wordt hoe fantastisch we zijn, of een bedankje voor de wederom fantastische dag met de kinderen. Van de week ging ons nieuwe schema in waarin we met alle kids uit Souda tegelijk school hebben, 4 klassen tegelijk en langere dagen. Na afloop van de eerste dag kregen we bij de vergadering allemaal een eigen diplomaatje uitgereikt. Een soort 'gefeliciteerd, je hebt de eerste dag overleefd' en dan voor elk individu een eigenschap en we werden een voor een naar voren geroepen.

En zo kan ik blijven schrijven over alle ervaring denk ik. Over hoe de stoerste jongens zich huilend opsluiten inde wc, kinderen je plotseling een knuffel komen geven, kinderen gefrustreerd raken omdat iets niet lukt, maar ook intens blij zijn als iets wel lukt. Misschien ga ik dat ook gewoon wel lekker doen. Ik ga ze missen.

Laatste dagen

Daar ben ik weer, op het dak, in de schaduw. De laatste dagen zijn in gegaan en dat voelt toch wel heel dubbel. Aan alle kanten. Want het leven hier op het eiland voelt eigenlijk wel heel goed en gewoontjes. Alsof ik hier al jaren ben. Aan de andere kant voelt het ook alsof ik er echt net ingedoken ben en nu alweer weg ga, veel te kort. En naast dat wil ik ook wel naar huis, want ja, ik mis mijn eigen huis, bed, toilet en mensen om me heen. Maar ondertussen voelt het ook heel gek om de dingen hier zo achter te laten. Het houdt niet op en de werkelijkheid hier gaat gewoon door. Het voelt een beetje als ‘ik kan hier nog niet weg, want het is nog helemaal niet klaar’, maar dat zal het nooit zijn denk ik. Mijn collega’s vragen me redelijk vaak waarom ik naar huis ga en of ik langer kan/ wil blijven. Dat maakt het nog moeilijker, maar ik heb de goedkoopste vlucht en die kan je niet wijzigen, dus ik kom gewoon naar huis. En daar is ook geen twijfelmeer over, het staat gewoon vast. En ik kan altijd nog terug (alleen dan is het hier kwa temperatuur niet uit te houden vrees ik). Maar het is fijn om te horen dat ze graag zien dat ik blijf, dat ze me nodig hebben en dat ik het goed doe met de kids en in school. Ook mijn nieuwe kamergenootje heb ik gister wegwijs gemaakt en vanmiddag liepen we terug van Souda en waren we wat aan het praten, toen ze opeens zei; ‘waarom ga je weg, ik wil nog zoveel van je leren.’Maar dat dacht ik de eerste weken ook.

Ondertussen is hierna een aantal heerlijke weekenddagen ook de harde werkelijkheid nog steeds aanwezig. Er gebeurd een hoop. Kinderen vertrekken naar Athene. Kinderen komen nog steeds in bootjes aan. Gister op school was een jongen wat opstandig aan het begin en hij haalde uit naar een andere jongen, niet echt hard. Ik nam hem apart en benadrukte nogmaals dat we op school niet vechten, duwen, slaan, schoppen of wat dan ook. Hij was het niet met me eens en beetje apatisch, want ja:‘in Vial yes, yes fight.’ Ja, in het kamp wordt veel gevochten..daarna met vertaling in de kring met de hele klas besproken waarom we niet vechten op school: omdat we een veilige plek voor iedereen willen zijn, waar je juist even uit de dingen van het kamp bent, waar iedereen happy kan zijn. Dit snappen ze. Maar er zijn zoveel tegenstrijdigheden. Je wil ze leren dat ze praten over problemen/onenigheden, dat ze het komen vertellen aan de docenten als iemand iets onaardigs zegt in plaats van terug te schelden of erop te slaan.Dat je problemen erger maakt door te vechten. Maar dat is niet hun werkelijkheid. Het is overleven. Een meisje vertelde dat zij en haar familie altijd melden bij de beveiliging wanneer er ergens onenigheid is of als er bedreigingen zijn, maar dat het eigenlijk gewoon genegeerd wordt. Hoe kunnen wij dan leren dat ze naar ons toe moeten komen en erop vertrouwen dat er iets gebeurt. En als ze niet terugslaan als ze geslagen worden zijn ze de pineut, dus waarom zouden zehet niet doen en een wijs besluit nemen?

En vervolgens vertelt de jongen die ik apart had genomen aan het begin van de dag dat zijn vader betrokken was bij het gevecht en dat zijn moeder een aantal slagen gehad had, terwijl ze hoogzwanger was. Vervolgens vertelde hij dat hij niet begreep dat wij als grote organisatie hen niet gewoon allemaal een blauwe kaart konden geven, zodat ze naar Athene konden, waar groepen gescheiden en in betere omstandighedenleven. Ga daar maar eens antwoord op geven. Daar staan wij net zo machteloos in als zijzelf. We kunnen alleen maar zorgen voor een beetje afleiding en veilige omgeving buiten het kamp, en mede daarom belangrijk om niet slecht over elkaar te praten of te vechten. Maar het is zo confronterend dat te horen. En hij was zo moeilijk om de dag door te slepen, hij was zo boos op de gehele wereld en alles.Vandaag liep ik met de kinderen van Souda terug naar het kamp en kwam hem tegen. Ik vroeg wat hij hier deed en hij vertelde dat zijn familie de dag in de stad doorbracht vanwege de gevechten in Vial.

En vandaag rijdt de bus tussen Vial en de stad/ Souda van UNHCR niet vanwege alle problemen, omdat ze bang zijn dat er mensen van Souda naar Vial gaan om te vechten en omgekeerd. Gisteravond heeft een jongen van 21 jaar geprobeerd zichzelf in brand te steken. Via onze vertaler die zelf in Vial zat (leeft nu in appartement van BAAS tussen de vrijwilligers sinds een week) was het een student van high-school en heeft de politie hem voor een nacht in de cel gezet voordat ze hem overdroegen aan de psychiatrische afdeling.

De problemen zijn er vooral tussen de Afghanen en andere bevolkingsgroepen. De scheidslijn ligt eigenlijk meer op taalgebied; tussen Arabisch en Farsi sprekers.De Farsi-sprekers voelen zich achtergesteld aan de Arabisch sprekers,omdat ze minder kans maken op een (tijdelijke) verblijfsvergunning.Wat werkelijkheid is, geen idee, maar het speelt vooral onder vluchtelingen en niet zozeer in hun eigen land.

En vandaag heb ik afscheid genomen van de kids van Souda. Een aantal (zeker de oudere die begrijpen wat ik vertel) zijn verdrietig en komen echt knuffelen als afscheid. Donderdag zei ik tegen de Vial klas dat morgen mijn laatste dag met hen en in school zal zijn, zegt een schat van een jongen: ‘dan kom ik daarna niet meer naar school’. Hij noemt altijd Nederlandse voetballers en zegt (als ik het goed begrijp) dat zijn vader in Nederland zit en hij daar ook heen gaat. Lijkt me leuk hem over een tijd weer eens tegen te komen.

Gisteravond met(bijna) de gehele groep gegeten, ter afscheid van twee andere vrijwilligers en mij, ondanks dat ik nog eventjes blijf. Was gezellig. Morgenavond is er open avond op high-school en dat zal meer mijn afscheid worden denk ik. Laatste keer dat alle vrijwilligers bij elkaar zijn als ik er ook ben (bij aankomst hier ben ik ook gedropt op een open avond op high-school). Zondag wordt inpakken en nog even genieten. Maandag moet ik om 6 uur op het vliegveld zijn en moet ik nog even bedenken of ik een taxi bel of dat ik ervan uit ga dat ze standaard op de hoek staan (taxi-standplaats). Heb net aan de taxichauffeur gevraagd wat handig is en hij zegt dat er 24 uur per dag taxi’s staan. Mag ook wel als iedereen altijd vroege vlucht neemt of met vroege boot (5 uur) aankomt. En dan ga ik van 23 graden naar 12 ofzo? Daar heb ik zo geen zin in.. We zien wel.

Achtergrond info en statistieken

Afgelopen donderdagavond hadden we een training over het hulpverlenerslandschap in het algemeen bij de NRC (Noorse organisatie op het eiland die BAAS deels voorziet in alle kosten, goede samenwerking). Tijdens de presentatie gingen we wat feitjes door waarvan ik dacht dat die wel leuk zijn om te delen. Ook wel goed om sommige ogen te openen over de gehele vluchtelingencrisis in Nederland, die eigenlijk ontzettend meevalt als je het in verhouding en het totaalplaatje zet. Goed, hier komt het.

Wereldwijd zijn er 65 miljoen mensen gedongen ergens anders dan hun huis. 21,3 miljoen mensen daarvan vallen onder de term 'vluchteling'. In deze 21,3 miljoen vallen ook de Palestijnen (zo'n 5 miljoen). De grootste populatie vluchtelingen wereldwijd komt uit deze drie landen: Syrië (4,9 miljoen mensen), Afghanistan (2,7 miljoen mensen) en Somalië (1,1 miljoen mensen). Van alle vluchtelingen is ongeveer 50% jonger dan 18 jaar.

Dan over de opvang van vluchtelingen. De meeste vluchtelingen worden opgenomen door de volgende landen: Turkije (2,5 miljoen mensen), Pakistan (1,6 miljoen mensen), Libanon (1,1 miljoen mensen), Iran (979.400 mensen), gevolgd door Ethiopië en Jordanië. In Libanon betekent dit dat 20% van de totale bevolking vluchteling is. Onthoud de grote opvangrol van Turkije even.

12% van alle vluchtelingen wereldwijd is in Europa. 12% maar. En van deze 12% zit het overgrote gedeelte in Turkije lieten ze me zien. De rest is verdeeld, maar stelt in alle grote getallen echt niks meer voor. En daar klagen we dan steen en been over. Angst regeert, hier op het eiland trouwens ook onder de bevolking van de hele kleine dorpjes en de toeristen die weg blijven, 'omdat het hele eiland vol vluchtelingen zit'. Als je er niks van zou weten, zou het je ook echt niet opvallen vermoed ik.

In Griekenland zijn 44.600 vluchtelingen, waarvan 13.000 op de eilanden. In totaal zijn er 42.355 vluchtelingen op Chios geregistreerd tussen januari 2016 en 23 april 2017. Er wordt geschat dat er op dit moment zo ongeveer 1.865 vluchtelingen op het eiland verblijven. Tussen 1 en 23 april zijn er 369 mensen aangekomen. Eergisteren nog eens 60, waarvan 33 kinderen. En zo af en toe verlaten mensen het eiland, om doorgestuurd te worden naar een kamp in Athene, de volgende stap. Zo hebben we donderdagavond de nachtboot uitgezwaaid met een aantal kinderen van primary en highschool erop. Ik vond een prachtig verslag over een van onze middagstudenten op een blog van een andere vrijwilliger. Een zeer vrolijk en opgewekt meisje die alles wist en ondertussen ook iedereen al had zien vertrekken. Woensdagavond bracht ik haar terug na school naar haar container (prefab plastic huisjes) en sprak kort met haar moeder. Ze vertelde dat ze gingen vertrekken, maar wanneer, ze had geen idee. Donderdag hoorde ze dus dat ze met de donderdagavondboot gingen. Zo gaat dat hier. En dan kom je 's morgens vroeg aan in Athene en mag je jezelf daar wegwijs maken. Gebroken en wel.

Griekenland was nooit een land waar vluchtelingen bleven, iedereen was op doorreis naar de balkanroute. Hulp was gericht op transport naar de balkanroute. Nu de grenzen dicht zijn, zijn er vele mensen gestrand en niemand weet hoe lang het gaat duren. Duitsland schijnt een nieuwe regel te hebben dat ze niet per se meer herenigen met het gezin zodra er een familielid Duitsland bereikt heeft. Dat schijnt de reden te zijn dat er ook zoveel kinderen zitten hier. Het plan is dat de Griekse overheid het gaat overnemen, maar de hulpverleners hebben er nog weinig vertrouwen in. Alle internationale NGO's moeten van het eiland op den duur. Enerzijds goed als ze het zelf op kunnen pakken, want als het nog jaren duurt.. en Griekenland krijgt een hoop betaald om het te regelen (mogelijk ook omdat andere landen het zo wel prima vinden?). Nu nog het geld op de juiste plek zien te krijgen.

Nog een artikel van de Guardian over de situatie op het eiland , met mijn huisgenoot (een van de coordinatoren van BAAS erin.)

Nieuwe website BAAS

Nog kleine sidenote: ik noem een hoop getallen in mijn verhaal. Maar al deze cijfers zijn niet alleen maar cijfers, het gaat om mensen..

Tot zover deze info. Het is bedtijd. Morgen (maandag) nog een vrije dag en daarna 5 schooldagen, 1 weekend dag en een hele vroege ochtend naar het vliegveld. Dan is het over met de pret (en het fijne warme weer)

Update en even pauze

Dit keer geen verhaal op de zondag, maar gewoon midden op de dag. Ik ben vanmorgen opgestaan en vlak voor vertrek mijn bed weer in gedoken. Ze zoeken het maar een dagje zonder mij uit. Ik ben gewoon even te moe en daarmee wat onstabiel. Dus lekker in mijn bed boer zoekt vrouw gekeken, veel geslapen en om 12 uur eruit. Pannenkoeken gebakken en nu twijfel ik erover om zo voor de middaggroep naar school te gaan.Vrij nemen zonder echt ziek te zijn is maar lastig. Afgelopen week zijn er veel nieuwe vrijwilligers aangekomen, dus op zich mensen genoeg, maar het is ook wel zo fijn voor mijn klassen als ze een bekend gezicht hebben en iemand die ze kent, aangezien ze met mij er al een zooitje van maken.

Die vele nieuwe vrijwilligers is wel gezellig hoor. Keerzijde is wel dat we opeens met 10 man hier in huis woonden. Korte siutatieschets van ons appartement: 1 kamer voor N, (van coördinatie), 1 kamer met 2 bedden, en dan twee kamers met elk 2 stapelbedden. 1 badkamer met douche en wc,1 keuken met 1 pan, 3 messen, 5 theekopjes en 6 stoelen. Lekker studentikoos en enigszins improviseren soms. Mijn kamergenootje en ik hadden er ook opeens een 3^e persoon bij, plotseling, want wij wisten van niks. Was heel leuk meisje hoor, maar 3 personen maakt wel verschil als je 2 gewend bent. Ze is nu weer weg sinds gisteravond want ze hebben in het appartement wat buiten de stad ligt mensen met rijbewijs nodig die heen en weer kunnen rijden en zij kan dat. Ik weiger door de veel te smalle Griekse straatjes te rijden tussen alle gekken en scooters. Daarnaast is er een huisgenoot terug van 2 weken vakantie en is er een meisje aangekomen (slaapt op de andere stapelbedkamer, nu 4 personen daar) die eerder geweest is.Heel gezellig, maar het is opeens drukker in huis. Daar kan ik soms na lange werkdagen niet heel goed tegen, dan is het juist fijn als erin huis wat rust heerst.

Daarnaast is het resultaat van de vele nieuwe vrijwilligers dat we met meer handen inde klas kunnen staan. Dat is wel heel fijn. Nadeel is dat ze in elke klas ook iemand met meer ‘ervaring’ zetten, vermoed ik, want ik ben opeens van mijn vertrouwde klas afgehaald. Ik was na 3 weken daarnet gesetteld, kinderen ook, maarja, het is maar zo. Vanaf volgende week worden de Souda dagen korter voor ons, langer voor de kinderen en dan komen alle 6-8 jarigen en de 9-11 jarigen tegelijk van ‘s ochtends t/m halverwege de middag. 4 klassen tegelijk draaien dus,terwijl ze nu op het drukste moment 3 hebben, meestal 2. Heel benieuwd hoe dat gaat worden.

En tegelijkertijd denk ik dan meteen; ow.. maar dan wil ik mijn 9-11 jaar klasje houden! Dat is zo mijn favoriete klas. Daar kan je echt wat mee en gister weer yoga met ze gedaan. Ze mochten kiezen tussen naar buiten of yoga en kozen allemaal voor de yoga. Grappig. Maar we zien wel wat het wordt. Het maakt ook niet echt uit als ik een andere klas heb dan, want het is maar voor 2 keer, want ik ga alweer bijna naar huis.

Enerzijds is dat: owjee ik ga alweer bijna naar huis! Anderzijds duurt dat nog heel lang en heb ik soms wat heimwee of voelt het eenzaam (te midden van die groep met 30 vrijwilligers ja). Zaterdag, zondag en maandag zijn we vrij omdat de organisatie moet vergaderen in Zwitserland. Ik heb een beetje gemist dat een groot deel van de groep erop uit trekt naar athene of Turkije, maar ik vind het prima om juist meer van Chios te zien of door de bergen te wandelen. Dit heb ik zondag ook gedaan,maar een beetje onvoorbereid, dus zonder eten en drinken en bang te verdwalen.

Dan nog maar wat over school en het thema deze week en de kinderen?Het boek deze week is rupsje nooit genoeg. We hebben allemaal fruitsoorten blind geproefd waarbij ze in het Engels moesten zeggen wat het was. Lekker lastig.Daarnaast leren we de weekdagen en maken ons eigen rupsje nooitgenoeg-boek. Bi j project hebben ze stok-figuren gemaakt om gister en vandaag het verhaal uit te spelen in een mini-theater wat we filmen.6 mei hebben we een open avond en willen dan ook iets van primaryschool kunnen laten zien, maar het moet zonder gezichten. Dus prima oplossing. De kinderen vinden het geweldig.

Gister liep ik door Souda en om een jongen van mijn klas op te halen moest ik helemaal naar achteren op het strand. Hier nog niet eerder geweest en ik wist wel dat het daar kleine tentjes waren, maar dit is geen kamp meer.Dit is puur overleven. Het zijn 2-persoons koepeltentjes op de grote kiezels van het strand, hutje mutje op elkaar gestouwd. Er is een grote tent waar eten uitgedeeld wordt voor heel het kamp en de mensen die naar appartementen/ hotels zijn verplaatst. Ik sprak een jongen uit mijn klas die in Vial woont in Souda en vroeg wat hij hier deed..douchen. De douches in Vial zijn koud en smerig en in Souda schijnt het beter te zijn, dus zijn ze met de hele familie een dagje op stap naar Souda. Ik zag een foto langskomen van de toiletten in Vial (twitter: #chios) met het commentaar dat alle hulporganisaties aanraden daar niet meer te komen.

Gister haalde ik mijn klasje op in Souda en een meisje (wat zeer beperkt Engels spreekt) bracht me van de ene tent naar de andere van haar klasgenoten (ik weet niet precies waar iedereen woont en heb de nummers ook niet, maken we nu wel een lijst van zodat het voor nieuwe vrijwilligers makkelijker wordt). Ondertussen liep ze met een plastic tasje met een koekje, banaan en pakje drinken. Ze bood mij een stukje van haar koekje aan, en later een slokje van haar pakje. Ze accepteren geen nee, want in hun cultuur is dit zo normaal en worden zij er heel gelukkig van om te delen en uitleggen dat zij nog moet groeien, ik genoeg te eten heb, etc heeft dan allemaal geen zin. Het voelt zo dubbel.

Vanavond een meeting van de NRC (Noorse hulporganisatie die al onze dingen financiert op t moment, t'm eind juli, weer zo'n ander ding dat speelt) over het hulpverlenerslandschap op dit moment en de huidige situatie enzo. Lijkt me wel interessant.

Nu maar weer klaar maken voor school. Heb net gezegd dat ik kon en kreeg van een van de coordinatoren die nu crewlead is in primary en de planningen maakt te horen dat er genoeg mensen zijn, dus dat ik er altijd weer uit kan stappen als het toch niet gaat. Ik ken mezelf, als ik ga, gaat het ook gewoon. Vanavond maar weer op tijd naar bed ofzo, morgen nog 1 dagje en dan 3 dagen niks.

ow.. en ik mis koningsdag stiekem wel hoor, al die foto's en berichten..

en ik heb tegenwoordig foto's in het fotoalbum staan die ik af en toe update!

Afgelopen dagen

Even keertje soort van vroeg naar bed vandaag. Ik ben gesloopt en we gaan maar door. Meeting 's avonds, overdag de kinderen. Heb er vrijwel nooit last van, maar opstaan vanmorgen ging maar moeizaam. En nu hoofdpijn, dus maar in bed gedoken. Van meerdere mensen paracetamol aangeboden gekregen, heel aardig, maar sommige signalen moeten we niet negeren. Dus ik lig in bed in een (op mijn kamergenootje na) leeg huis want iedereen is naar de wijnbar (soort van vaste stek wat helemaal geen wijnbar schijnt te zijn maar iedereen wel zo noemt).

Deze week is het thema 'The rainbowfish'. Maandag het boek gelezen met de kindjes in de readingroom, omgetoverd tot onderwaterwereld. En eerlijk gezegd lees ik dan niet het boek maar vertel mijn eigen soortgelijke versimpelde versie bij de afbeeldingen en beeld het uit met gebaren. De eerste les van de week (maandag Souda, dinsdag Vial) is Engels en ging over kleuren en beschrijven. Dus over de rainbowfish kunnen zeggen: the fish is yellow. En voor de wat betere kinderen ook eigenschappen als aardig, mooi, kan delen, etc. Herhaling van Engelse woorden is zo hard nodig om het te laten beklijven. Ook is er duidelijk verschil tussen kinderen die al langere tijd in school meedraaien en degene die die net nieuw zijn.

Gister de kinderen uit Vial. 10 in mijn klas, waarvan 1 nieuw meisje, 1 meisje dat niet in mijn klas wilde zijn en afgelopen weken amper geweest is, dus ik had haar nog niey eerder gezien en jongen die niet in mijn klas wilde en er graag een zooitje van maakt (maar stiekem is hij gewoon te slim en beetje verveeld en ondanks hij afhoudend en brutaal reageert gaat hij maar al te graag aan de slag met wat je hem voorschotelt als het hem uitdaagt). Daarnaast een jongen van 11 die alle wiskunde die we voorlegden binnen no time af had en we uiteindelijk sommen als 58x84 hebben gegeven, die hij ook zo oploste (ter vergelijking, rest van de klas was bezig met dingen als 3x2). We hebben hem uiteindelijk extra wiskundebladen mee naar huis gegeven omdat hij het zo leuk vindt om te doen. Fijn af en toe zulke kinderen, die er ook nog zoveel plezier in hebben.

Gisteravond is de bus met kinderen op weg terug naar Vial gestopt onderweg omdat de buschauffeur niet verder wilde rijden omdat hij het te gevaarlijk vond. Kinderen luisteren slecht, lopen door de bus, je draait je om en er is opeens een gevecht, ze schreeuwen, etc. Je hebt je handen vol. In veel landen waar deze kinderen vandaan komen is er veel respect voor leraren, maar we zien het weinig terug. Wij gebruiken dan ook niet de methoden die docenten daar gebruiken om het te verkrijgen, maar beetje respect is een groot issue.

Gisteravond meeting ingelast hoe om te gaan met al de ingewikkelde kinderen en dingen die nu spelen. Meer vertaling is nodig, andere structuur, meer eten (sommige kinderen hebben gewoon honger en zijn dan niet te handelen). En ook beetje voor onszelf focus op hoe jezelf staande te houden. Werd laat, maar wel waardevol.

Vandaag meteen een vertaler in de ochtend gevraagd omdat dat nu een van de moeilijkste groepen is, 6-8 jaar uit Souda. En we boeken vooruitgang. Jongen die afgelopen lessen nooit zijn tas af wilde doen of zijn jas uit en kon huilen halverwege de dag dat hij naar mama wilde (overgangen zeer lastig), deed nu zonder problemen zijn jas en tas af na uitleg in zijn eigen taal.

En in V1 (Vial 6-8 jaar) is jongen van 6 (zeggen ze, maar eigenlijk denken we allemaal aan 4 of 5, of enorme groeiachterstand). Hij zegt geen woord, maar.. Gister heeft hij welgeteld een heel woord tegen me gezegd!

Verder vandaag een meisje dat plotseling ontroostbaar begint te huilen. Ik heb haar meegenomen naar de reading-room en we hebben samen een boek gelezen. Kleine dingen. Of de ingewikkelde jongen van de middagklas die na een waarschuwing op zijn gedrag niet meer met mij in een ruimte wil zijn en alleen maar 'bad teacher' kan zeggen. Om vervolgens na tijdje tot zichzelf te komen wel in gesprek wil waarbij we kunnen uitleggen waarom en we opeens weer vrienden zijn en hij vrolijk de middag doorgaat.

En gister kaart van de wereld erbij gepakt met de kleintjes en opgezocht waar iedereen vandaan kwam en duidelijk gemaakt dat we allemaal hetzelfde/gelijk zijn en geen land beter is dan het andere.. Maar schijnbaar groeien ze wel op met dat gedachtegoed.

Vanavond nog een meeting gehad over gedrag en hoe gedrag te beïnvloeden. Morgenavond is het ehbo, kortom, weer een avond laat.

En dat is ondertussen alweer een lang verslag over afgelopen dagen. Hoewel ik nog veel meer kan schrijven.. Maar eerst maar slapen.

Week 2

Het is weer zondag he, dus tijd voor een verhaal. Ik ben hier nu twee weken en tijd gaat hard op een of andere manier. Mogelijk door alle volle dagen. Afgelopen week was een veel-bewogen week.

Kort een aantal punten onder elkaar:
- Er zijn ontzettend veel nieuwe mensen op het eiland aangekomen. Woensdag bracht mijn collega de kinderen terug naar Souda en toen waren er allemaal militairen, dus ze ging het kamp niet in. uiteindelijk heeft ze onder begeleiding van een van de militairen de kinderen 'thuis' kunnen brengen. Wat was er aan de hand? 120 nieuwe mensen kwamen aan en moesten gehuisvest worden ergens. Vial is vol, dus dan maar in Souda, het geimproviseerde kamp. Volgens de statistieken die ik zag langskomen zijn er vooral veel vrouwen en kinderen.

- nieuwe mensen, en vooral meer mensen op een klein stukje grond onder niet de meest prettige omstandigheden, levert spanning op. Donderdagavond was er een gevecht in Souda tussen de Irakezen en ..? geen idee, en hierbij is er een Irakees om het leven gekomen. Vervolgens was dit een aanleiding voor de griekse overheid/ politie om Vial binnen te vallen vroeg in de ochtend en elke kamer uit te pluizen op zoek naar van alles en nog wat. We spraken vrijdagochtend een vrijwilliger hier die in Vial woont (hij vertaalt bij ons op school) die foto's liet zien van zijn kamer. Echt alles in omgegooid en overhoop gehaald. Paspoorten en papieren werden gecheckt (vermoedelijk aanleiding tot checken van alle nationaliteiten en papieren om te zien wie er terug gestuurd kunnen worden?) en zijn kamergenoot is om onduidelijke redenen gearresteerd en twee uur later weer vrijgelaten. Allemaal heftig, maar dan heb je daarnaast dus gewoon de kinderen die dit alles ook meekrijgen. Dit is gewoon onderdeel van hun 'dagelijkse' leven hier.

- Vrijdag hadden we geen lessen, want het was goede vrijdag. Verder is vandaag (zondag) school dicht, alle andere dagen geven we gewoon les. Blijkbaar is goede vrijdag de belangrijkste dag. En als we vrijdags en maandags vrij hadden, viel twee keer de Souda-groep uit, en dat wilden we voorkomen. Dus we werken gewoon hard door. Vrijdag hadden we dan wel geen les, we hebben met zijn alle hard gewerkt om de scholen op te knappen, op te ruimen en schoon te maken.Volgens mij had ik het nog niet verteld, maar we hebben hier dus de primary school (waar ik elke dag ben), de highschool en Jugi (schijnt Zwitsere afkorting van jeugdcentrum te zijn). Iedereen t/m 21 jaar kan naar een schoolse activiteit dus. Voor kinderen onder de 6 schijnen er faciliteiten in Vial te zijn. Voor mensen ouder dan 21 is er Engelse les in Souda. Maar leeftijd is een ingewikkeld ding, want ze zeggen allemaal wat anders natuurlijk en papieren kloppen niet altijd.

- Vrijdag na het opruimen (rond uur of 3 waren we klaar) hebben we impulsief besloten om een auto te huren en naar een strand te rijden ergens. Dus uiteindelijk om 4 uur vertrokken met bijna ons hele huis (8 personen), twee auto's gehuurd en vertrokken naar het strand ergens. We hebben vooral een hele touristische route door de bergen genomen en na een uur rijden waren we dan eindelijk op een stukje verlaten strand. Alleen voor ons, een soort baai. Prachtig en heel rustig. Lekker in het zonnetje gelegen. Prachtige route ook door de bergen trouwens. Hier en daar een verlaten dorpje. Terugweg ging een stuk sneller aangezien we toen de normale route namen en bordjes konden volgen. En toen meteen door naar City appartment 2, waar ze gekookt hadden voor iedereen.

Gister was zaterdag en gewoon weer les dus. Kinderen van Vial. Na afgelopen Vialdagen zag ik er een beetje tegenop, want 11 kinderen in je klas die allemaal enthousiast zijn, maar daarmee ook allemaal druk en vrij nieuw, dus schoolse structuur niet goed kennen, is hard werken en eigenlijk ook helemaal niet leuk. Voor mijn gevoel ben ik dan alleen maar bezig met ze stil en luisterend krijgen om uberhaupt iets met ze te kunnen doen. Maar.. gister had ik er maar 4, geen idee waar de andere kinderen waren (Souda, van de zon genieten en eentje voor een dag geschorst vanwege gevaarlijk gedrag in bus terug donderdag), en het was heerlijk. Ze luisterden fantastisch en dan kan je ook echt wat met ze doen. Lekker dagje dus. De jongere groep in de ochtend (9 kids) waren ook wel te doen. Dus hopelijk doen ze dat dinsdag ook weer nu zij weten hoe het kan zijn en geven ze daarmee een goed voorbeeld voor de andere kinderen. Ook fijn om dezelfde kinderen/ klas te hebben 3 dagen in de week, dan leer je elkaar steeds beter kennen, ondanks dat je dus nooit weer wie er komen en wat er allemaal gebeurd is. Gister twee jongens die niet met elkaar in een klas wilden zijn omdat ze in Vial gevochten hadden. Er speelt iets, moeilijk te achterhalen wat en ze weten dat ze zich op school moeten gedragen maar zeggen ook gewoon dat ze in Vial wel weer gaan vechten. Moeilijk om dan de bus uit te stappen en twee groepen kinderen soort van tegenover elkaar te zien staan. En dan staan daar de broertjes en zusjes die een stuk jonger zijn gewoon bij. We hebben een paar studenten van Jugi gemeld dat er wat speelt en zij zouden een oogje in het zeil houden. Meer kunnen we dan eigenlijk ook niet.

Gisteravond was hier vuurwerk. In een dorpje verderop beschieten de kerken elkaar met vuurwerk. Dit stamt van lang geleden toen de Turksen het eiland bezet hadden en de bewoners gewoon hun paasmis wilden doen, dus speelden ze met vuurwerk een nepoorlog na om de Turken af te leiden van de mis, zo konden zij gewoon hun mis houden. En nu is het traditie. Wij stonden op het dakterras met lampjes en muziek en hielden daar ons eigen feestje met alle vrijwilligers tot het 12 uur was en het vuurwerk in de stad losbarstte. Het voelde een beetje als oud en nieuw.

En mogelijk wanneer ik tijd heb zal ik een paar foto's proberen hier te droppen. Bijvoorbeeld van onze gigantische mond met tanden die we geknutseld hebben om de kinderen te laten tanden poetsen. Het was een hoop werk, maar de kinderen vonden het geweldig.
En ons nu opladen voor een nieuwe week, met mogelijk nieuwe kinderen of andere ingewikkeldheden vanwege de omstandigheden. We'll see.

Mijn laptop werkt trouwens weer een soort van. Soms wil hij gewoon niet opstarten en moment later opeens weer wel. Man van de computerwinkel snapte niks van mijn probleem, want bij hem werkte het gewoon. Tot ik hem weer meenam en hij weer niet wilde opstarten en ik weer terug kwam dus. Ondertussen accepteer ik maar gewoon dat hij het soms niet doet. Erg onhandig, maar gelukkig doet hij het meestal weer wel.

De eerste week zit erop!

Tijd voor een update dacht ik. En ik heb er nu ook wel echt tijd voor. Even voor jullie beeld: ik zit in het zonnetje op het dak, deels uit de wind. Heerlijk dus. Ik heb geen idee waar mijn huisgenoten zijn, dus blijf hier ook even lekker zitten.

Ik typ op mijn telefoon, wat langzaam gaat en waarschijnlijk met wat typfouten. Alvast sorry. Mijn laptop heeft de reis niet overleefd. Toen ik hem hier wilde opstarten, gaf hij aan dat hij geen opstartproramma kon vinden, mijn harde schijf is er volgens dat ding niet. Wie weet zit er een draadje los. Wie weet is hij echt gecrasht. Om hem op te kunnen laten starten heb ik een recoverydisk nodig, die ik natuurlijk niet mee heb. Ik heb nog geen tijd gehad om hem naar een winkeltje te brengen. Dus.. Ik heb op het moment geen laptop. En dat is echt heel onhandig. Ik wilde mijn lessen voorbereiden volgende week (we hebben allemaal een taak in het weekprogramma wie wat voorbereid), maar voor de algemeen laptop in school ben ik afhankelijk van de sleutel. Vandaag wel daar ven samen met iemand anders aantal uur gewerkt, dus dat komt goed morgen.

Mijn eerste week zit er nu echt op. Tijd vliegt hier. Komt ook omdat de dagen vrij vol en lang zijn. 'S ochtends om 9 uur vertrek ik meestal. Ligt er een beetje aan of ik gewoon naar school loop of meteen naar Souda (kamp in stad). Om 10.00 uur komen de jongste kinderen 6-8 jaar) binnen, maar daarvoor ben je meestal bezig met kinderen halen. Als ze binnenkomen is het handen wassen en in de juiste klas een boekje lezen aan tafel of kleuren. Om 10.15 gaan we in de kring en bespreken we de namen, regels, dag, en hoe iedereen zich voelt. We hebben voor alles picto's, dus ook wat we gaan doen die dag. Daarna hebben we een blok Engels of maths, activities of project, per klas in andere volgorde. Ook is het idee dat we elke les de phonics oefenen. Gelukkig hoe je ze uitspreekt en niet hoe je ze noemt, want dat zou ik in het Engels ook niet weten. Speel sinds eergister galgje met ze (zonder galg dan), en vind het behoorlijk moeilijk te begrijpen welke letters ze bedoelen. Gelukkig hebben we de phonics-kaarten. Om half 2 gaat de eerste groep dan weer naar huis, begeleid door ons. De tweede groep (9-11 jaar) komt dan meteen mee terug en dan begint je les opnieuw, maar hier en daar iets aangepast aan de leeftijd. Dit duurt ongeveer van 15.00 tot half 7. Tijdens de lessen heb je ook pauze met ze, en krijgen ze allemaal een banaan, een stukje brood met jam en melk/water.

Om de dag hebben we een ander kamp. Dus maandag ochtend en middag de kinderen van Souda, dinsdag ochtend de kinderen uit Vial. Woensdag dan weer uit Souda. De kinderen die op de Vial-middagen komen, krijgen ook avondeten bij ons, omdat dat in Vial erg slecht schijnt te zijn. En het eten wordt gemaakt door een soort kook-project door een Syrische kok (uit t kamp) en een groepje mensen (vluchtelingen) die willen leren koken.

De busritten naar Vial zijn het moeilijkst. Ik doe meestal die aan het eind van de dag, dan heb je allemaal op hol geslagen pre-pubers die je uittesten. We zijn met 4 begeleiding in de bus op maximaal 24 kinderen en dat heb je ook echt nodig en dan heb je je handen vol. Bij Vial (20 min rijden) moeten we er allemaal uit en dan komt iemand van de organisatie ons weer ophalen. Gister bleven de kinderen bij ons hangen en uitdagen. Op het moment dat we in het busje konden stappen, lieten ze ons eigenlijk niet gaan, deden deur open, wilden naar binnen, etc. Lastig. En donderdag hadden we luchtballonnen gemaakt met project, want het thema was verkeer, en toen kwamen we met heliumballonnen en zelfgevlochten mandjes daar aan en ik had de ballonnen en wilden ze weer terug geven aan de kids als ze de bus uit stapten en binnen 3 seconden waren er zo'n 40 kinderen de aan de touwtjes stonden te trekken. Waar ze allemaal zo snel vandaag kwamen, echt geen idee. Zo bizar. We hebben uiteindelijk los moeten laten en de kinderen die ze gemaakt hadden moeten troosten, maar het was zo bizar snel allemaal. Er kwam ook een vader bij, waarbij we dachten dat hij ons kwam helpen en wat vertalen, maar hij bleek een ballon voor zijn kind te willen veilig stellen.

De kinderen van Souda kunnen er ook wat van hoor, maar daar is het rustiger als je bij het kamp aankomt. Daar spelen de kinderen niet bij de ingang. Mogelijk aan de andere kant wel, wat uitkomt op het strand. Daar was het de dag ervoor juist een wel mooi moment. De minderen hadden allemaal hun ballon aan hun touwtje en renden ermee naar de poort, beetje bergafwaarts met de rode ballonnen achter hen aan wapperend. Zag er echt heel mooi uit zo tegen de achtergrond van een tentenkamp.

En dan heb je zo aan het eind van de dag de kinderen terug gebracht (en met beetje geluk tussen de middag/lessen door tijd gehad om zelf iets van lunch te eten), dan is het opruimen op school, registratie mappen invullen en de volgende dag voorbereiden. Afgelopen dagen op maandag (introductie), woensdag (primary school) en donderdag(project) meeting gehad. Dan ben je rond 10 uur/ half 11 thuis en kan ik ongeveer door m'n bed in. Andere dagen ben ik rond half 9 thuis.

Gisteravond was ik echt kapot. M'n huisgenoten gingen de stad in, maar ik kon niks meer. Er zijn zoveel indrukken en nieuwe dingen, dat het ook gewoon heel veel energie kost momenteel. Volgens m'n huisgenoten is dat de eerste twee weken zo, dus heb nog even te gaan. Komt misschien ook omdat ik mijn halve vrije dag opgeofferd heb om te helpen opruimen, want er was ingebroken in de opslagruimte, alles lag door de war en we moesten de opslagruimte verlaten. En daarna deels in m'n eentje een klas gedraaid. Laatste uur dan. Eigenlijk ben je altijd met z'n tweeën en je mag de kinderen nooit alleen laten. Maar ik moest voor eten en drinken zorgen en de kinderen (7 jongens en 1 meisje) temmen. Dus hield iedereen op de gang staande om iets voor me te regelen. Er zijn drie klassen. Meestal draaien we er twee. Komende week sta ik veel samen met een nieuwe vrijwilliger, en dan weet ik opeens hoe 'alles' werkt.. Vrijdag en zaterdag al even geoefend, door het grootste deel van de lessen te doen. Moet goed komen. Er is ook altijd een schoolleider aanwezig voor als een kind even niet meer in de klas kan zijn. Want er is nogal veel probleem gedrag. En daar hebben ze hier een systeem voor. Vrijdag had ik een meisje een twee gegeven, wat een tweede 1 betekent, een tweede waarschuwing dus, en dit houdt in dat ze even op een kruk moeten zitten en nadenken over de klassenregels (die we heel mooi elke ochtend/ middag aan het begin weer opnieuw bespreken met picto's) en even tot zichzelf kunnen komen. Na 2-5 minuten rustig zitten, kunnen ze weer terugkomen. Is wat ze doen erger (agressie, weglopen, etc) of gaan ze door, volgt een 3, wat betekent dat je bij de schoolleider (buiten de klas) even tot rust kan komen door een werkje te doen. Maar ik had dus een meisje een twee gegeven en naar de kruk begeleid, met handen en voeten uitgelegd waarom, maar ze sloot haar handen om haar hoofd, ging liggen in de kat met haar hoofd en er was een contact meer mogelijk. Zelfs toen ik haar er weer bij riep, geen reactie. En zo heeft ze nog lange tijd gezeten en niks hielp. Nou ja, naast haar puzzelen wel, want ze keek stiekem mee. En bij teruglopen naar Souda bleef ze demonstratief, maar leek juist ook een vorm van contact/aandacht uitlokken. Voelde me er wel een beetje rot over, maar volgens mijn medevrijliggers kan je reacties niet voorspellen en moeten ze het ook leren. En al deze kinderen hebben een verhaal natuurlijk. We hebben ook een korte workshop kinderrechten en -mishandeling gehad en moeten alles wat we signaleren melden. Dit wordt dan uiteindelijk doorgegeven aan 'save the children' die ook in de kampen actief zijn.

Veel over individuele kinderen zal ik niet vertellen. Dat is een afspraak hier, met al je heftige meegemaakte dingen van de dag, je twijfels, je zorgen, je irritaties of andere dingen kan je bij elkaar terecht, maar uit bescherming voor de kinderen niet 'op straat'. Net zoals we geen foto's of films mogen maken van ze. Er is een camera van de organisatie een persoon die het beheert om zo controle te houden op wat er en hoe gepost wordt. Ook uit privacy van de mensen hier (klein detail, er werd er een hier benaderd via Facebook door IS dat ze wisten waar hij was door een foto van iemand). Soms gaat het dus verder dan alleen iemand zijn privacy. Leuk detail: er is deze week een professionele fotograaf aanwezig die nieuwe foto's neemt voor publiciteit van de organisatie. En die volgt ongeveer alles wat we doen, dus mogelijk sta ik daar ook op.

Komende week is het thema: 'wake up' en hebben we het over dagelijks routines en hygiene. Een aantal kinderen kennen de 'wc' niet en hurken naast het toilet neer en plassen op de grond, de jongens tegen de muur. Maar... Ik heb in Souda eens door een open wc deur gespiekt en daar hebben ze alleen een gat in de grond en schijnen mensen die te vermijden. Dus les over wc en tandenpoetsen gaan we met ze doen. Morgenavond ga ik samen met een andere vrijwilliger een enorme mond knutselen om te poetsen met de kinderen.

Tot zover de update. Ik ga eens kijken of er al mensen in huis zijn.